Αναρχικοί σε απεργία

Μέρες Πολυτεχνείου και ο sparilas ανασύρει απ’ το αρχείο του άγνωστες πτυχές του αντιεξουσιαστικού αγώνα στη Θεσσαλονίκη. Η χειρόγραφη ανακοίνωση που εικονίζεται δίπλα συλλέχθηκε από μέλη της συντακτικής επιτροπής την περίοδο των μεγάλων αντιπολεμικών διαδηλώσεων το 2003, ύστερα από την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. 

Όλα νέκρωσαν στην πόλη εκείνη τη μέρα της απεργίας. Ακόμα και ο αυτοοργανωμένος πάγκος του Φυσικού στο ΑΠΘ που σέρβιρε ζεστό ή παγωμένο α/α καφέ έναντι μικρού επαναστατικού αντιτίμου. 

«Ο αυτοοργανωμένος πάγκος συμμετέχοντας ενεργά στις διαδηλώσεις και τη γενική απεργία ενάντια στους βομβαρδισμούς του Ιράκ και την ειρήνη των αφεντικών δε θα λειτουργήσει. Ραντεβού στο δρόμο…»

Ο προσεκτικός αναγνώστης θα διαπιστώσει τις υποβόσκουσες αντιθέσεις εντός της ομάδας που αυτό-διαχειριζόταν τον πάγκο. Η φράση «και την ειρήνη των αφεντικών» έχει προστεθεί σαν δεύτερο χέρι από άλλο μέλος του πάγκου, αφού ο πρώτος συντάκτης είχε ολοκληρώσει το κείμενό του. Υποθέτουμε ότι τη σύνταξη είχε αναλάβει ο πρωτοετής που ακόμα δεν είχε αφομοιώσει σε επαρκή βαθμό τις οριοθετήσεις απέναντι στο λαϊκό αντιιμπεριαλισμό των αριστερών: «Είμαστε ενάντια στον πόλεμο αλλά και στην ειρήνη τους, σύντροφε», φαίνεται να είπε ο παλιός και συμπλήρωσε τη γραμμή με το μαρκαδόρο.  

Ο πρωτοετής πάντως είχε ανασφάλειες για την πολιτική του επάρκεια. Στην ανακοίνωση φαίνεται ότι διέγραψε τη φράση «θα παραμείνει κλειστός» (ο πάγκος) για να γράψει ο ίδιος το ορθότερο «δεν θα λειτουργήσει». Αυτολογοκρισία όπως αυτοοργάνωση ή όπως λέει κι ο ποιητής Μανούσος Φάσσης, «όχι μόνο ολοκαύτωμα, χρειάζεται κι απαύτωμα».

Η Κόκκινη Όλγα

Νοσταλγική διάθεση έπεσε σήμερα στη Συντακτική Επιτροπή του sparila, βλέποντας να ξεπερνάμε τις 10.000 επισκέψεις. «Πάει ένας χρόνος τώρα και άντε να μας διαβάζουν πέντε νοματαίοι και να καταλαβαίνουνε τι λέμε» ήταν η σκέψη όλων, όμως κανείς δεν την είπε. Άλλωστε, υπάρχει και η γοητεία του μάταιου. Για να μην πούμε και το άλλο, σχετικά με την αφοσίωση των κομμουνιστών στο σκοπό τους ανεξαρτήτως συνθηκών. Όπως για παράδειγμα τα μέλη του κόμματος στο Άουσβιτς, που πλήρωναν κανονικά τη συνδρομή τους σε τσιγάρα, κι ας ήταν τραγικά δυσεύρετα σ’ ένα στρατόπεδο θανάτου.

Αυτές οι διαδρομές του νου, μας πήγαν στα περασμένα και σε μια παλιά πλέον μορφή του εξωκοινοβουλίου: Στην Κόκκινη Όλγα, τη θρυλική συνδικαλίστρια στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, μια πληθωρική και αινιγματική προσωπικότητα. Είχε ιδιαίτερη αγάπη για τον Στάλιν, ενώ στις χειρόγραφες αφισέτες που κολλούσε για να καταγγείλει την Πανσπουδαστική, δεν παρέλειπε ποτέ να βάζει σε εισαγωγικά το Κ της ΚΝΕ. Είχε παράλληλα μεγάλη καρδιά, πάντα προσέφερε μαρκαδόρους και ταινίες σε όσους της ζητούσαν, ενώ έκανε τα «στραβά μάτια» αν καμιά φορά έκλεβες εφημερίδες και περιοδικά απ’ το τραπεζάκι της. Όμως κανείς δεν γλίτωνε απ’ τα φραστικά πυρά της, πραγματικό καλάσνικοφ. Συνήθιζε να ξεχωρίζει τους «εχθρούς από τους φίλους του λαού». Και αν μεν ήσουν στους φίλους, η κατσάδα ήταν σφοδρή, όμως καλοπροαίρετη. Αν ήσουν στους εχθρούς…

Ήταν κοντά Χριστούγεννα όταν η Χριστιανική Φοιτητική Δράση (ΧΦΔ) τοποθέτησε στο φουαγιέ της σχολής ένα τραπεζάκι όπου μοίραζε κάτι φυλλάδια κι από ένα ελεεινό ηχοσύστημα έπαιζε σε κασέτα χριστιανικούς ύμνους, α λα παπαροκάδες και πιο γλυκανάλατους. Η Κόκκινη Όλγα δεν άφησε το γάντι κάτω. Έστησε την επομένη τραπεζάκι ακριβώς απέναντι και σε μεγαλύτερη ένταση έβαλε αντάρτικα. Χαμός! Καμία πλευρά δεν έκανε πίσω και ο ηχητικός εμφύλιος έληξε μετά τις γιορτές. 

Σε μια άσχετη φάση, η διάσπαση της παραπάνω χριστιανικής ομάδας, η Χριστιανική Φοιτητική Κίνηση Αγάπης (ΧΦΚΑ) πέρασε απ’ τη σχολή για να κολλήσει αφίσες σχετικά με μια εκδήλωσή της. Για κακή του τύχη, ο αφισοκολλητής διάλεξε ένα μέρος στην τζαμαρία όπου υπήρχε αφίσα της Κόκκινης Όλγας. Χαμός και πάλι! Οι φωνές της Όλγας φτάσανε στο δίπλα κτίριο. Ο κακομοίρης ο χριστιανός ήταν και βορειοηπειρώτης, φαινόταν απ’ την κατατομή του προσώπου, το ομολόγησε κιόλας μέσα στη σύγχυση που βρισκόταν, δεχόμενος την ορμή της Ολγάρας, που μόνο με το μογγολικό ιππικό μπορούσε τότε να παρομοιαστεί. Με το που πιάνει η Όλγα από πού κατάγεται ο τύπος, ουρλιάζει: «Είσαι ουτσεκάς! Ουτσεκάααας! Τσιράκι των Αμερικάνων! Ουστ σκύλε». 

Πέρασαν τα χρόνια, η Όλγα κόντευε στο πτυχίο, όμως σαν να εξαφανίστηκε από τα τεκταινόμενα. «Πού είναι ρε παιδιά η Ολγάρα;», σιωπή από τους συντρόφους της, πρόσωπα κατεβασμένα όταν ρωτούσες. «Αντιδραστικοποιήθηκε» είπε ένας. Τελικά, η Κόκκινη Όλγα διαγράφτηκε.